Paano Naapektuhan ng Digmaang IranIraq ang Internasyonal na Relasyon

Ang Digmaang IranIraq, na tumagal mula Setyembre 1980 hanggang Agosto 1988, ay isa sa pinakamapangwasak na salungatan sa huling bahagi ng ika20 siglo. Ito ay isang matagal at madugong pakikibaka sa pagitan ng dalawang kapangyarihan sa Gitnang Silangan, Iran at Iraq, na may makabuluhan at malalayong epekto sa dinamika ng rehiyon at pandaigdigang pulitika. Hindi lamang binago ng digmaan ang mga domestic landscape ng mga bansang kasangkot ngunit mayroon ding malalim na implikasyon para sa mga internasyonal na relasyon. Ang geopolitical, economic, at military ripple effects ng conflict ay nakaimpluwensya sa mga patakarang panlabas, alyansa, at estratehikong layunin ng mga bansang malayo sa Middle East.

Mga Pinagmulan ng Digmaan: Geopolitical Rivalry

Ang pinagmulan ng Digmaang IranIraq ay nasa malalim na pagkakaiba sa politika, teritoryo, at sekta sa pagitan ng dalawang bansa. Ang Iran, sa ilalim ng pamumuno ng dinastiyang Pahlavi bago ang rebolusyong 1979, ay isa sa mga mas nangingibabaw na kapangyarihan sa rehiyon. Ang Iraq, na pinamumunuan ng Ba'ath Party ni Saddam Hussein, ay parehong ambisyoso, na naghahangad na igiit ang sarili bilang isang pinuno ng rehiyon. Ang pagtatalo sa kontrol ng daluyan ng tubig ng Shatt alArab, na naging hangganan sa pagitan ng dalawang bansa, ay isa sa mas agarang pagtrigger ng salungatan.

Gayunpaman, ang pinagbabatayan ng mga isyung teritoryal na ito ay isang mas malawak na geopolitical na tunggalian. Ang Iran, kasama ang karamihan sa populasyon ng Shia at pamana ng kulturang Persian, at ang Iraq, pangunahin ang Arab at Sunnidominado sa elite na antas, ay nakahanda para sa isang sagupaan habang parehong hinahangad na ipakita ang kanilang impluwensya sa buong rehiyon. Ang 1979 Islamic Revolution sa Iran, na nagpatalsik sa proWestern Shah at nagluklok ng isang teokratikong rehimen sa ilalim ni Ayatollah Khomeini, ay nagpatindi sa mga tunggalian na ito. Ang bagong gobyerno ng Iran, na sabik na iexport ang rebolusyonaryong ideolohiyang Islamista, ay nagdulot ng direktang banta sa sekular na rehimeng Ba'athist ni Saddam Hussein. Si Saddam, sa turn, ay natakot sa pagtaas ng mga kilusang Shia sa Iraq, kung saan ang karamihan ng populasyon ay Shia, na posibleng inspirasyon ng rebolusyon ng Iran. Dahil sa pagsasamasamang ito ng mga salik, halos hindi maiiwasan ang digmaan.

Mga Rehiyonal na Epekto at Gitnang Silangan

Sa panahon ng digmaan, karamihan sa mga Arab state, kabilang ang Saudi Arabia, Kuwait, at ang mas maliliit na monarkiya ng Gulf, ay pumanig sa Iraq. Natakot sila sa rebolusyonaryong sigasig ng rehimen ng Iran at nagaalala tungkol sa potensyal na pagkalat ng mga kilusang Shia Islamist sa buong rehiyon. Ang tulong pinansyal at militar mula sa mga estadong ito ay dumaloy sa Iraq, na naging posible para kay Saddam Hussein na mapanatili ang pagsisikap sa digmaan. Ang mga gobyernong Arabo, na marami sa kanila ay pinamumunuan ng mga elite ng Sunni, ay nagbalangkas ng digmaan sa mga terminong sekta, na nagpapakita ng Iraq bilang isang depensa laban sa pagkalat ng impluwensyang Shia. Pinalalim nito ang pagkakahati ng SunniShia sa buong rehiyon, isang schism na patuloy na humuhubog sa geopolitics ng Middle Eastern ngayon.

Para sa Iran, ang panahong ito ay minarkahan ng pagbabago sa mga ugnayang panlabas nito, dahil mas naging hiwalay ito sa loob ng mundong Arabo. Gayunpaman, nakahanap ito ng ilang suporta mula sa Syria, isang estado ng Ba'athist na pinamumunuan ni Hafez alAssad, na may matagal nang tensyon sa rehimeng Ba'athist ng Iraq. Ang pagkakahanay na ito ng IranSyria ay naging pundasyon ng pulitika sa rehiyon, partikular na sa konteksto ng mga huling salungatan gaya ng Digmaang Sibil ng Syria.

Isa sa mga makabuluhang geopolitical development na lumitaw sa panahon ng IranIraq War ay ang pagbuo ng Gulf Cooperation Council (GCC) noong 1981. Ang GCC, na binubuo ng Saudi Arabia, Kuwait, Bahrain, Qatar, United Arab Emirates, at Oman, ay itinatag bilang tugon sa parehong Iranian Revolution at sa IranIraq War. Ang pangunahing layunin nito ay pasiglahin ang higit na kooperasyong pangrehiyon at kolektibong seguridad sa mga konserbatibong monarkiya ng Gulpo, na nagiingat sa parehong rebolusyonaryong ideolohiya ng Iran at pagsalakay ng Iraq.

Ang pagbuo ng GCC ay hudyat ng isang bagong yugto sa samasamang arkitektura ng seguridad ng Gitnang Silangan, bagama't ang organisasyon ay sinalanta ng mga panloob na dibisyon, lalo na sa mga taon pagkatapos ng digmaan. Gayunpaman, ang GCC ay naging pangunahing manlalaro sa mga isyu sa seguridad sa rehiyon, lalo na sa konteksto ng lumalaking impluwensya ng Iran.

Pinatindi rin ng digmaan ang mga proxy conflict sa buong Middle East. Ang suporta ng Iran para sa mga Shiite militias sa Lebanon, lalo na ang Hezbollah, ay lumitaw sa panahong ito. Ang Hezbollah, isang grupo na nabuo na may suporta sa Iran bilang tugon sa pagsalakay ng Israel sa Lebanon noong 1982, ay mabilis na naging isa sa mga pangunahing puwersang proxy ng Tehran sa rehiyon. Binago ng pagtaas ng Hezbollah ang estratehikong calculus sa Levant, na humahantong sa mas kumplikadong mga alyansa sa rehiyon at nagpalala sa dati nang pabagubagong salungatan ng IsraeliLebanesePalestinian.

Sa pamamagitan ng pagpapatibay sa mga naturang proxy group, pinalawak ng Iran ang impluwensya nito nang higit sa mga hangganan nito, na lumilikha ng mga pangmatagalang hamon para sa parehongArab states at Western powers, lalo na ang United States. Ang mga network ng impluwensyang ito, na ipinanganak noong Digmaang IranIraq, ay patuloy na hinuhubog ang patakarang panlabas ng Iran sa kontemporaryong Middle East, mula Syria hanggang Yemen.

Mga Pandaigdigang Epekto: Ang Cold War at Higit Pa

Naganap ang Digmaang IranIraq sa mga huling yugto ng Cold War, at parehong kasangkot ang Estados Unidos at Unyong Sobyet, kahit na sa mga kumplikadong paraan. Sa una, walang superpower ang nagnanais na maging malalim sa hidwaan, lalo na pagkatapos ng karanasan ng Sobyet sa Afghanistan at ang US sa krisis sa hostage ng Iran. Gayunpaman, habang tumatagal ang digmaan, kapwa ang U.S. at ang USSR ay naakit sa pagsuporta sa Iraq sa iba't ibang antas.

Ang U.S., bagama't opisyal na walang kinikilingan, ay nagsimulang tumagilid patungo sa Iraq dahil naging malinaw na ang isang mapagpasyang tagumpay ng Iran ay maaaring magpahina sa rehiyon at magbanta sa mga interes ng Amerika, partikular na ang pagaccess sa mga suplay ng langis. Ang pagkakahanay na ito ay humantong sa kasumpasumpa na Tanker War, kung saan sinimulan ng mga hukbong pandagat ng US na iescort ang mga Kuwaiti oil tanker sa Persian Gulf, na nagpoprotekta sa kanila mula sa mga pagatake ng Iran. Binigyan din ng U.S. ang Iraq ng mga kagamitang pangintelihente at militar, na higit na ikiling ang balanse ng digmaan sa pabor ni Saddam Hussein. Ang paglahok na ito ay bahagi ng mas malawak na istratehiya ng U.S. upang pigilin ang rebolusyonaryong Iran at pigilan ito sa pagbabanta sa katatagan ng rehiyon.

Ang Unyong Sobyet, samantala, ay nagalok din ng materyal na suporta sa Iraq, bagama't ang relasyon nito sa Baghdad ay pilit dahil sa pabagubagong paninindigan ng Iraq sa Cold War at ang alyansa nito sa iba't ibang kilusang nasyonalistang Arabo na pinagiingat ng Moscow. Gayunpaman, ang Digmaang IranIraq ay nagambag sa patuloy na kompetisyon ng superpower sa Gitnang Silangan, kahit na sa mas mahinang paraan kumpara sa iba pang mga sinehan sa Cold War tulad ng Southeast Asia o Central America.

Isa sa mga agarang pandaigdigang kahihinatnan ng Digmaang IranIraq ay ang epekto nito sa mga pamilihan ng langis. Ang Iran at Iraq ay parehong pangunahing producer ng langis, at ang digmaan ay humantong sa makabuluhang pagkagambala sa pandaigdigang supply ng langis. Ang rehiyon ng Gulpo, na responsable para sa isang malaking bahagi ng langis sa mundo, ay nakakita ng trapiko ng tanker na nanganganib ng parehong pagatake ng Iran at Iraq, na humahantong sa tinatawag na Tanker War. Tinutukan ng dalawang bansa ang mga pasilidad ng langis at ruta ng pagpapadala ng isa't isa, umaasang mapilayan ang baseng pangekonomiya ng kanilang kalaban.

Ang mga pagkagambalang ito ay nagambag sa pagbabagubago sa pandaigdigang presyo ng langis, na nagdulot ng kawalangtatag ng ekonomiya sa maraming bansang nakadepende sa langis sa Middle Eastern, kabilang ang Japan, Europe, at United States. Binigyangdiin ng digmaan ang kahinaan ng pandaigdigang ekonomiya sa mga salungatan sa Persian Gulf, na humahantong sa mas mataas na pagsisikap ng mga bansang Kanluranin upang matiyak ang mga suplay ng langis at pangalagaan ang mga ruta ng enerhiya. Nagambag din ito sa militarisasyon ng Gulpo, kung saan pinapataas ng Estados Unidos at iba pang kapangyarihan ng Kanluranin ang kanilang presensya sa hukbongdagat upang protektahan ang mga daanan ng pagpapadala ng langis—isang pagunlad na magkakaroon ng pangmatagalang kahihinatnan para sa dinamika ng seguridad sa rehiyon.

Ang Digmaang IranIraq ay nagdulot ng malaking hirap sa internasyonal na diplomasya, partikular sa United Nations. Sa buong salungatan, ang UN ay gumawa ng maraming mga pagtatangka na makipagtulungan sa isang kasunduan sa kapayapaan, ngunit ang mga pagsisikap na ito ay higit na hindi epektibo para sa karamihan ng digmaan. Hanggang sa ang magkabilang panig ay lubos na napagod, at pagkatapos ng ilang nabigong opensiba ng militar, na ang isang tigilputukan ay sa wakas ay nakipagugnayan sa ilalim ng UN Resolution 598 noong 1988.

Ang kabiguan na pigilan o mabilis na wakasan ang digmaan ay naglantad sa mga limitasyon ng mga internasyonal na organisasyon sa pamamagitan ng mga kumplikadong salungatan sa rehiyon, lalo na kapag ang mga malalaking kapangyarihan ay hindi direktang nasangkot. Binigyangdiin din ng matagal na katangian ng digmaan ang pagaatubili ng mga superpower na direktang makialam sa mga salungatan sa rehiyon kapag ang kanilang mga interes ay hindi kaagad binantaan.

Pamana pagkatapos ng Digmaan at Patuloy na Mga Epekto

Ang mga epekto ng Digmaang IranIraq ay nagpatuloy na umalingawngaw pagkatapos ideklara ang tigilputukan noong 1988. Para sa Iraq, ang digmaan ay nagiwan sa bansa ng malalim na utang at humina ang ekonomiya, na nagambag sa desisyon ni Saddam Hussein na salakayin ang Kuwait noong 1990 sa isang subukang kumuha ng mga bagong mapagkukunan ng langis at ayusin ang mga lumang hindi pagkakaunawaan. Ang pagsalakay na ito ay direktang humantong sa Unang Digmaang Gulpo at nagsimula ang isang hanay ng mga kaganapan na magtatapos sa panghihimasok ng U.S. sa Iraq noong 2003. Kaya, ang mga binhi ng mga huling salungatan ng Iraq ay naitanim sa panahon ng pakikibaka nito sa Iran.

Para sa Iran, nakatulong ang digmaan na patatagin ang pagkakakilanlan ng Islamic Republic bilang isang rebolusyonaryong estado na handang harapin ang parehong mga kalaban sa rehiyon at pandaigdigang kapangyarihan. Ang pokus ng pamunuan ng Iran sa pagasa sa sarili, pagunlad ng militar, at paglilinang ng mga puwersang proxy sa mga kalapit na bansa ay hinubog ng lahat ng mga karanasan nito sa panahon ng digmaan. Ang salungatan ay pinatibay din ang pagkakagalit ng Iran sa the United States, lalo na pagkatapos ng mga insidente tulad ng pagbagsak ng U.S. Navy sa isang Iranian civilian airliner noong 1988.

Binago din ng Digmaang IranIraq ang dinamika ng patakarang panlabas ng U.S. sa Gitnang Silangan. Ang estratehikong kahalagahan ng Persian Gulf ay naging mas maliwanag sa panahon ng labanan, na humahantong sa pagtaas ng paglahok ng militar ng Amerika sa rehiyon. Gumamit din ang U.S. ng isang mas nuanced na diskarte sa pakikitungo sa Iraq at Iran, na nagpapalit sa pagitan ng containment, engagement, at confrontation sa mga taon pagkatapos ng digmaan.

Mga Karagdagang Epekto ng Digmaang IranIraq sa Internasyonal na Relasyon

Ang Digmaang IranIraq, bagama't higit sa lahat ay isang salungatan sa rehiyon, ay umugong sa buong internasyonal na komunidad sa malalim na paraan. Binago ng digmaan hindi lamang ang geopolitical landscape ng Gitnang Silangan kundi naimpluwensyahan din ang mga pandaigdigang estratehiya, lalo na sa mga tuntunin ng seguridad sa enerhiya, pagdami ng armas, at ang pandaigdigang diplomatikong diskarte sa mga salungatan sa rehiyon. Ang salungatan ay nagdulot din ng mga pagbabago sa dynamics ng kapangyarihan na nakikita pa rin hanggang ngayon, na binibigyangdiin ang lawak kung saan ang digmaang ito ay nagiwan ng hindi maalis na marka sa mga internasyonal na relasyon. Sa pinalawig na paggalugad na ito, sisiyasatin pa natin kung paano nagambag ang digmaan sa mga pangmatagalang pagbabago sa internasyonal na diplomasya, ekonomiya, estratehiyang militar, at ang umuusbong na arkitektura ng seguridad ng rehiyon at higit pa.

U.S. Paglahok: Ang Kumplikadong Diplomatic Dance

Habang umuusbong ang salungatan, nalaman ng Estados Unidos ang sarili na lalong nasasangkot sa kabila ng paunang pagaatubili nito. Habang ang Iran ay naging pangunahing kaalyado ng U.S. sa ilalim ng Shah, ang Rebolusyong Islamiko noong 1979 ay kapansinpansing binago ang relasyon. Ang pagpapatalsik sa Shah at ang kasunod na pagagaw ng embahada ng US sa Tehran ng mga rebolusyonaryong Iranian ay nagdulot ng malalim na pagkawasak sa relasyon ng U.S.Iran. Dahil dito, ang Estados Unidos ay walang direktang diplomatikong relasyon sa Iran sa panahon ng digmaan at tiningnan ang gobyerno ng Iran na may pagtaas ng poot. Ang mahigpit na antiWestern na retorika ng Iran, kasama ng mga panawagan nito para sa pagpapabagsak sa mga monarkiya na nakahanay sa U.S. sa Gulpo, ay ginawa itong target ng mga diskarte sa pagpigil ng mga Amerikano.

Sa kabilang banda, nakita ng Estados Unidos ang Iraq, sa kabila ng awtokratikong rehimen nito, bilang isang potensyal na counterbalance sa rebolusyonaryong Iran. Ito ay humantong sa isang untiunti ngunit hindi maikakaila na pagtabingi patungo sa Iraq. Ang desisyon ng administrasyong Reagan na muling itatag ang diplomatikong relasyon sa Iraq noong 1984pagkatapos ng 17taong pahingaay minarkahan ang isang makabuluhang sandali sa pakikipagugnayan ng U.S. sa digmaan. Sa pagsisikap na limitahan ang impluwensya ng Iran, binigyan ng U.S. ang Iraq ng katalinuhan, suporta sa logistik, at kahit na lihim na tulong militar, kabilang ang satellite imagery na nakatulong sa Iraq na matarget ang mga pwersang Iranian. Ang patakarang ito ay walang kontrobersya, lalo na sa liwanag ng malawakang paggamit ng mga sandatang kemikal ng Iraq, na lihim na hindi pinansin ng U.S. noong panahong iyon.

Nasangkot din ang Estados Unidos sa Tanker War, isang subconflict sa loob ng mas malawak na Digmaang IranIraq na nakatuon sa mga pagatake sa mga tanker ng langis sa Persian Gulf. Noong 1987, matapos salakayin ng Iran ang ilang mga tanker ng Kuwait, hiniling ng Kuwait ang proteksyon ng U.S. para sa mga pagpapadala ng langis nito. Tumugon ang U.S. sa pamamagitan ng pagrelagging ng mga Kuwaiti tanker gamit ang watawat ng Amerika at pagdeploy ng mga puwersang pandagat sa rehiyon upang protektahan ang mga sasakyang ito. Ang U.S. Navy ay nakibahagi sa ilang labanan sa mga pwersang Iranian, na nagtapos sa Operation Praying Mantis noong Abril 1988, kung saan sinira ng U.S. ang karamihan sa mga kakayahan ng pandagat ng Iran. Itinampok ng direktang pakikilahok ng militar na ito ang estratehikong kahalagahan na inilagay ng U.S. sa pagtiyak ng malayang daloy ng langis mula sa Persian Gulf, isang patakaran na magkakaroon ng pangmatagalang implikasyon.

Tungkulin ng Unyong Sobyet: Pagbalanse ng mga Interes sa Ideyolohikal at Madiskarteng

Ang pagkakasangkot ng Unyong Sobyet sa Digmaang IranIraq ay hinubog ng parehong ideolohikal at estratehikong pagsasaalangalang. Sa kabila ng ideolohikal na pagkakahanay sa alinmang panig, ang USSR ay may matagal nang interes sa Gitnang Silangan, partikular sa pagpapanatili ng impluwensya sa Iraq, na dati nang naging isa sa mga pinakamalapit na kaalyado nito sa mundo ng Arabo.

Sa una, ang Unyong Sobyet ay nagpatibay ng isang maingat na diskarte sa digmaan, na nagiingat sa paghiwalay ng alinman sa Iraq, ang tradisyunal na kaalyado nito, o Iran, isang kapitbahay kung saan kasama nito ang mahabang hangganan. Gayunpaman, ang pamunuan ng Sobyet ay untiunting tumagilid patungo sa Iraq habang umuunlad ang digmaan. Ang Moscow ay nagbigay sa Baghdad ng malaking dami ng kagamitang militar, kabilang ang mga tangke, sasakyang panghimpapawid, at artilerya, upang tumulong na mapanatili ang pagsisikap sa digmaan ng Iraq. Gayunpaman, maingat ang USSR na maiwasan ang kumpletong pagkasira ng relasyon sa Iran, na nagpapanatili ng balanse sa pagitan ng dalawang bansa.

Itinuring ng mga Sobyet ang Digmaang IranIraq bilang isang pagkakataon upang limitahan ang Kanluranin—lalo na ang mga Amerikano—ang pagpapalawak sa rehiyon. Gayunpaman, labis din silang nababahala tungkol sa pagusbong ng mga kilusang Islamista sa mga republika ng Cent na karamihan sa mga Muslim.ral Asia, na hangganan ng Iran. Ang Rebolusyong Islam sa Iran ay may potensyal na magbigay ng inspirasyon sa mga katulad na kilusan sa loob ng Unyong Sobyet, na ginagawang maingat ang USSR sa rebolusyonaryong sigasig ng Iran.

NonAligned Movement at Third World Diplomacy

Habang ang mga superpower ay abala sa kanilang mga estratehikong interes, ang mas malawak na internasyonal na komunidad, partikular ang NonAligned Movement (NAM), ay naghangad na mamagitan sa tunggalian. Ang NAM, isang organisasyon ng mga estado na hindi pormal na nakahanay sa anumang pangunahing bloke ng kapangyarihan, kabilang ang maraming umuunlad na bansa, ay nagaalala tungkol sa destabilizing na epekto ng digmaan sa pandaigdigang relasyon sa TimogTimog. Ilang estadong miyembro ng NAM, partikular na mula sa Africa at Latin America, ay nanawagan para sa mapayapang resolusyon at suportado ang mga negosasyong namamagitan sa UN.

Ang paglahok ng NAM ay nahighlight ang lumalagong boses ng Global South sa internasyonal na diplomasya, bagaman ang mga pagsisikap sa pamamagitan ng grupo ay higit na natabunan ng mga estratehikong pagsasaalangalang ng mga superpower. Gayunpaman, ang digmaan ay nagambag sa isang lumalagong kamalayan sa mga umuunlad na bansa tungkol sa pagkakaugnay ng mga salungatan sa rehiyon at pandaigdigang pulitika, na lalong nagpapatibay sa kahalagahan ng multilateral na diplomasya.

Ang Langis bilang isang Madiskarteng Resource

Ang Digmaang IranIraq ay nagkaroon ng malalim na epekto sa mga pandaigdigang merkado ng enerhiya, na binibigyangdiin ang kritikal na kahalagahan ng langis bilang isang estratehikong mapagkukunan sa mga internasyonal na relasyon. Parehong ang Iran at Iraq ay mga pangunahing exporter ng langis, at ang kanilang digmaan ay nakagambala sa mga pandaigdigang suplay ng langis, na humahantong sa pagkasumpungin ng presyo at kawalan ng katiyakan sa ekonomiya, lalo na sa mga ekonomiyang umaasa sa langis. Ang mga pagatake sa imprastraktura ng langis, kabilang ang mga refinery, pipeline, at tanker, ay karaniwan, na humahantong sa isang matinding pagbaba sa produksyon ng langis mula sa parehong bansa.

Iraq, sa partikular, ay lubos na umaasa sa mga pagexport ng langis upang pondohan ang pagsisikap nito sa digmaan. Ang kawalan nito ng kakayahan upang masecure ang mga pagexport ng langis nito, lalo na sa pamamagitan ng Shatt alArab waterway, ay pinilit ang Iraq na maghanap ng mga alternatibong ruta para sa transportasyon ng langis, kabilang ang sa pamamagitan ng Turkey. Samantala, ginamit ng Iran ang langis bilang parehong kasangkapan sa pananalapi at sandata ng digmaan, na nakakagambala sa pagpapadala sa Persian Gulf sa pagtatangkang pahinain ang ekonomiya ng Iraq.

Pandaigdigang Tugon sa Mga Pagkagambala sa Langis

Ibaiba ang pandaigdigang tugon sa mga pagkagambala sa langis na ito. Ang mga bansa sa Kanluran, partikular ang Estados Unidos at ang mga kaalyado nito sa Europa, ay gumawa ng mga hakbang upang matiyak ang kanilang mga suplay ng enerhiya. Ang U.S., gaya ng naunang nabanggit, ay nagtalaga ng mga puwersa ng hukbongdagat sa Gulpo upang protektahan ang mga tanker ng langis, isang aksyon na nagpakita ng lawak kung saan ang seguridad sa enerhiya ay naging pundasyon ng patakarang panlabas ng U.S. sa rehiyon.

Ang mga bansang Europeo, na lubos na umaasa sa langis ng Gulpo, ay naging kasangkot din sa diplomatiko at pangkabuhayan. Ang European Community (EC), ang precursor sa European Union (EU), ay sumuporta sa mga pagsisikap na mamagitan sa salungatan habang nagsusumikap din na pagibaibahin ang mga supply ng enerhiya nito. Binigyangdiin ng digmaan ang mga kahinaan ng pagasa sa isang rehiyon para sa mga mapagkukunan ng enerhiya, na humahantong sa pagtaas ng pamumuhunan sa mga alternatibong mapagkukunan ng enerhiya at mga pagsisikap sa paggalugad sa ibang bahagi ng mundo, tulad ng North Sea.

Ang Organization of the Petroleum Exporting Countries (OPEC) ay gumanap din ng mahalagang papel sa panahon ng digmaan. Ang pagkagambala ng mga supply ng langis mula sa Iran at Iraq ay humantong sa mga pagbabago sa mga quota ng produksyon ng OPEC habang ang ibang mga miyembrong estado, tulad ng Saudi Arabia at Kuwait, ay naghangad na patatagin ang mga pandaigdigang pamilihan ng langis. Gayunpaman, pinalala rin ng digmaan ang mga dibisyon sa loob ng OPEC, partikular sa pagitan ng mga miyembrong sumuporta sa Iraq at ng mga nanatiling neutral o nakikiramay sa Iran.

Mga Pangekonomiyang Gastos sa mga Combatant

Para sa parehong Iran at Iraq, ang mga gastos sa ekonomiya ng digmaan ay nakakagulat. Ang Iraq, sa kabila ng pagtanggap ng suportang pinansyal mula sa mga estadong Arabo at internasyonal na mga pautang, ay naiwan na may napakalaking pasanin sa utang sa pagtatapos ng digmaan. Ang halaga ng pagpapanatili ng halos isang dekada na salungatan, kasama ng pagkasira ng imprastraktura at pagkawala ng mga kita sa langis, ay nagdulot ng pagkawasak ng ekonomiya ng Iraq. Ang utang na ito ay magaambag sa kalaunan sa desisyon ng Iraq na salakayin ang Kuwait noong 1990, habang hinahangad ni Saddam Hussein na lutasin ang krisis sa pananalapi ng kanyang bansa sa pamamagitan ng mga agresibong paraan.

Iran, masyadong, nagdusa sa ekonomiya, bagaman sa isang bahagyang mas mababang lawak. Inubos ng digmaan ang mga mapagkukunan ng bansa, pinahina ang baseng pangindustriya nito, at sinira ang karamihan sa imprastraktura ng langis nito. Gayunpaman, ang gobyerno ng Iran, sa ilalim ng pamumuno ni Ayatollah Khomeini, ay pinamamahalaang mapanatili ang isang antas ng pangekonomiyang pagsasarili sa pamamagitan ng kumbinasyon ng mga hakbang sa pagtitipid, mga bono sa digmaan, at limitadong pagexport ng langis. Ang digmaan ay nagudyok din sa pagunlad ng militarindustrial complex ng Iran, habang sinisikap ng bansa na bawasan ang pagasa nito sa mga dayuhang suplay ng armas.

Paglaganap ng Armas

Isa sa pinakamahalagang pangmatagalang bunga ng Digmaang IranIraq ay ang dramatikong militarisasyon ng Middle East. Parehong nakikibahagi ang Iran at Iraq sa napakalaking pagtatayo ng armas sa panahon ng digmaan, na ang bawat panig ay bumibili ng napakaraming armas mula sa ibang bansa. Ang Iraq, sa partikular, ay naging isa sa pinakamalaking importer ng armas sa mundo, na nakatanggap ng advanced na hardware ng militar mula sa Unyong Sobyet, France, at ilang iba pang mga bansa. Ang Iran, bagama't mas nakahiwalay sa diplomatikong paraan, ay nakakuha ng mga armas sa pamamagitan ng iba't ibang paraan, kabilang ang mga deal sa armas sa North Korea, China, at mga lihim na pagbili mula sa mga Kanluraning bansa gaya ng Estados Unidos, gaya ng ipinakita ng IranContra Affair.

Ang digmaan ay nagambag sa isang rehiyonal na karera ng armas, dahil ang ibang mga bansa sa Gitnang Silangan, partikular ang mga monarkiya ng Gulpo, ay naghangad na pahusayin ang kanilang sariling kakayahan sa militar. Ang mga bansang tulad ng Saudi Arabia, Kuwait, at United Arab Emirates ay namuhunan nang malaki sa paggawa ng makabago ng kanilang sandatahang lakas, na kadalasang bumibili ng mga sopistikadong armas mula sa Estados Unidos at Europa. Ang pagtatayo ng armas na ito ay may pangmatagalang implikasyon para sa dinamika ng seguridad ng rehiyon, lalo na habang hinahangad ng mga bansang ito na hadlangan ang mga potensyal na banta mula sa Iran at Iraq.

Mga Kimikal na Armas at ang Pagguho ng Internasyonal na Pamantayan

Ang malawakang paggamit ng mga sandatang kemikal sa panahon ng Digmaang IranIraq ay kumakatawan sa isang makabuluhang pagguho ng mga pamantayang panginternasyonal tungkol sa paggamit ng mga sandata ng mass destruction (WMD. Ang paulitulit na paggamit ng Iraq ng mga kemikal na ahente, tulad ng mustard gas at nerve agent, laban sa parehong pwersang militar ng Iran at populasyong sibilyan ay isa sa mga pinakakasuklamsuklam na aspeto ng digmaan. Sa kabila ng mga paglabag na ito sa internasyonal na batas, kabilang ang 1925 Geneva Protocol, ang tugon ng internasyonal na komunidad ay namute.

Ang Estados Unidos at iba pang mga bansa sa Kanluran, na abala sa mas malawak na geopolitical na implikasyon ng digmaan, ay halos pumikit sa paggamit ng Iraq ng mga sandatang kemikal. Ang kabiguan na ito na panagutin ang Iraq para sa mga aksyon nito ay nagpapahina sa mga pagsisikap sa pandaigdigang hindi paglaganap at nagtakda ng isang mapanganib na precedent para sa mga salungatan sa hinaharap. Ang mga aral ng IranIraq War ay muling lilitaw pagkaraan ng ilang taon, sa panahon ng Gulf War at ang kasunod na 2003 na pagsalakay sa Iraq, nang ang mga alalahanin sa mga WMD ay muling nangibabaw sa internasyonal na diskurso.

Proxy Warfare at NonState Actor

Ang isa pang mahalagang resulta ng digmaan ay ang paglaganap ng proxy warfare at ang pagtaas ng mga aktor na hindi estado bilang mga makabuluhang manlalaro sa mga salungatan sa Middle Eastern. Ang Iran, sa partikular, ay nagsimulang maglinang ng mga relasyon sa isang hanay ng mga militanteng grupo sa buong rehiyon, lalo na ang Hezbollah sa Lebanon. Itinatag noong unang bahagi ng 1980s na may suporta sa Iran, si Hezbollah ay magpapatuloy na maging isa sa pinakamakapangyarihang nonstate actor sa Middle East, na malalim na naiimpluwensyahan ang pulitika ng Lebanese at nakikibahagi sa mga paulitulit na salungatan sa Israel.

Ang paglilinang ng mga proxy group ay naging isang pangunahing haligi ng panrehiyong diskarte ng Iran, habang hinahangad ng bansa na palawakin ang impluwensya nito sa kabila ng mga hangganan nito nang walang direktang interbensyon ng militar. Ang diskarteng ito ng asymmetric warfare ay gagamitin ng Iran sa mga kasunod na salungatan, kabilang ang Syrian Civil War at Yemeni Civil War, kung saan ang mga grupong suportado ng Iran ay gumanap ng mahalagang papel.

Mga Bunga ng Diplomatiko at Geopolitics Pagkatapos ng Digmaan

Ang United Nations ay gumanap ng isang kritikal na papel sa mga huling yugto ng Digmaang IranIraq, partikular na sa pagsasaalangalang sa tigilputukan na nagwakas sa labanan noong 1988. Ang Resolusyon ng UN Security Council 598, na ipinasa noong Hulyo 1987, ay nanawagan para sa isang agarang tigilputukan, ang pagalis ng mga pwersa sa internasyonal na kinikilalang mga hangganan, at pagbabalik sa mga kondisyon bago ang digmaan. Gayunpaman, tumagal ng higit sa isang taon ng karagdagang labanan bago sumangayon ang magkabilang panig sa mga tuntunin, na itinatampok ang mga hamon na kinakaharap ng UN sa pamamagitan ng isang masalimuot at nakabaon na tunggalian.

Inilantad ng digmaan ang mga limitasyon ng internasyonal na diplomasya, lalo na kapag ang mga malalaking kapangyarihan ay kasangkot sa pagsuporta sa mga nakikipaglaban. Sa kabila ng maraming pagtatangka ng UN na makipagkasundo sa kapayapaan, ang Iran at Iraq ay nanatiling pabagubago, bawat isa ay naghahangad na makamit ang isang mapagpasyang tagumpay. Natapos lamang ang digmaan nang ang magkabilang panig ay lubusang naubos at wala ni isa ang makapagangkin ng malinaw na bentahe ng militar.

Ang kawalan ng kakayahan ng UN na mabilis na lutasin ang tunggalian ay nagbigaydiin din sa mga kahirapan ng multilateral na diplomasya sa konteksto ng Cold War geopolitics. Ang Digmaang IranIraq ay, sa maraming paraan, isang proxy conflict sa loob ng mas malawak na balangkas ng Cold War, kung saan ang U.S. at ang Unyong Sobyet ay nagbibigay ng suporta sa Iraq, kahit na sa iba't ibang dahilan. Ang dinamikong kumplikadong mga pagsisikap sa diplomatikong ito, dahil ni isang superpower ay hindi handang ganap na mangako sa isang prosesong pangkapayapaan na maaaring makapinsala sa rehiyonal na kaalyado nito.

Ang pagtatapos ng Digmaang IranIraq ay minarkahan ang simula ng isang bagong yugto sa geopolitics ng Gitnang Silangan, na nailalarawan sa pamamagitan ng paglilipat ng mga alyansa, pagsisikap sa pagbawi ng ekonomiya, at panibagong kumpiyansalits. Ang Iraq, na pinahina ng mga taon ng digmaan at nabibigatan ng napakalaking utang, ay lumitaw bilang isang mas agresibong aktor sa rehiyon. Ang rehimen ni Saddam Hussein, na nahaharap sa lumalaking pangekonomiyang panggigipit, ay nagsimulang igiit ang sarili nang mas malakas, na nagtapos sa pagsalakay sa Kuwait noong 1990.

Ang pagsalakay na ito ay nagdulot ng isang hanay ng mga kaganapan na hahantong sa Unang Digmaang Gulpo at ang pangmatagalang paghihiwalay ng Iraq ng internasyonal na komunidad. Ang Digmaang Gulpo ay higit na nagpapahina sa rehiyon at nagpalalim ng hidwaan sa pagitan ng mga estadong Arabo at Iran, dahil maraming gobyernong Arabo ang sumuporta sa koalisyon na pinamumunuan ng U.S. laban sa Iraq.

Para sa Iran, ang panahon pagkatapos ng digmaan ay minarkahan ng mga pagsisikap na muling itayo ang ekonomiya nito at muling igiit ang impluwensya nito sa rehiyon. Ang gobyerno ng Iran, sa kabila ng paghihiwalay nito sa karamihan ng internasyonal na komunidad, ay nagpatuloy ng isang patakaran ng estratehikong pasensya, na nakatuon sa pagsasamasama ng mga natamo nito mula sa digmaan at pagbuo ng mga alyansa sa mga aktor na hindi pangestado at nakikiramay na mga rehimen. Ang diskarteng ito ay magbabayad sa kalaunan habang ang Iran ay lumitaw bilang isang pangunahing manlalaro sa mga salungatan sa rehiyon, partikular sa Lebanon, Syria, at Iraq.

Ang Digmaang IranIraq ay nagkaroon ng malalim at pangmatagalang epekto sa patakarang panlabas ng U.S. sa Gitnang Silangan. Binigyangdiin ng digmaan ang estratehikong kahalagahan ng Persian Gulf, lalo na sa mga tuntunin ng seguridad sa enerhiya. Bilang resulta, ang Estados Unidos ay naging lalong nakatuon sa pagpapanatili ng presensya ng militar sa rehiyon upang protektahan ang mga interes nito. Ang patakarang ito, na kadalasang tinatawag na Carter Doctrine, ay gagabay sa mga aksyon ng U.S. sa Gulf sa mga darating na dekada.

Natuto rin ang U.S. ng mahahalagang aral tungkol sa mga panganib ng hindi direktang pagsali sa mga salungatan. Ang suporta ng U.S. para sa Iraq sa panahon ng digmaan, habang naglalayong pigilin ang Iran, sa huli ay nagambag sa pagangat ni Saddam Hussein bilang isang banta sa rehiyon, na humahantong sa Gulf War at ang panghuling pagsalakay ng U.S. sa Iraq noong 2003. Ang mga kaganapang ito ay nagbigaydiin sa hindi sinasadyang mga kahihinatnan ng Panghihimasok ng U.S. sa mga salungatan sa rehiyon at ang mga kahirapan sa pagbabalanse ng mga panandaliang estratehikong interes sa pangmatagalang katatagan.

Ang Diskarte sa PostWar ng Iran: Asymmetric Warfare at Regional Influence

Isa sa pinakamahalagang resulta ng digmaan ay ang desisyon ng Iran na bumuo ng network ng mga proxy force sa buong rehiyon. Ang pinakakilala sa mga ito ay ang Hezbollah sa Lebanon, na tinulungan ng Iran na itatag noong unang bahagi ng 1980s bilang tugon sa pagsalakay ng Israel sa Lebanon. Mabilis na lumaki si Hezbollah bilang isa sa pinakamakapangyarihang nonstate actor sa Middle East, salamat sa malaking bahagi sa suportang pinansyal at militar ng Iran.

Sa mga taon pagkatapos ng digmaan, pinalawak ng Iran ang proxy na diskarte na ito sa iba pang bahagi ng rehiyon, kabilang ang Iraq, Syria, at Yemen. Sa pamamagitan ng paglinang ng mga relasyon sa mga militia ng Shia at iba pang mga nagkakasundo na grupo, nagawa ng Iran na palawakin ang impluwensya nito nang walang direktang interbensyon ng militar. Ang diskarteng ito ng asymmetric warfare ay nagbigaydaan sa Iran na sumuntok nang higit sa bigat nito sa mga salungatan sa rehiyon, lalo na sa Iraq pagkatapos ng pagsalakay ng U.S. noong 2003 at sa Syria noong digmaang sibil na nagsimula noong 2011.

Isa sa mga pinakadramatikong pagbabago sa rehiyonal na geopolitics kasunod ng IranIraq War ay ang pagbabago ng relasyon ng Iran sa Iraq pagkatapos ng pagbagsak ni Saddam Hussein noong 2003. Sa panahon ng digmaan, ang Iraq ay naging mahigpit na kaaway ng Iran, at ang dalawang bansa ay nakipaglaban sa isang malupit at mapangwasak na labanan. Gayunpaman, ang pagtanggal kay Saddam ng mga pwersang pinamumunuan ng U.S. ay lumikha ng vacuum ng kapangyarihan sa Iraq na mabilis na pinagsamantalahan ng Iran.

Ang impluwensya ng Iran sa postSaddam Iraq ay naging malalim. Ang populasyon ng mayoryaShia sa Iraq, na matagal nang marginalized sa ilalim ng rehimeng Sunnidominado ni Saddam, ay nakakuha ng kapangyarihang pampulitika sa panahon pagkatapos ng digmaan. Ang Iran, bilang nangingibabaw na kapangyarihan ng Shia sa rehiyon, ay naglinang ng malapit na ugnayan sa bagong Shia political elite ng Iraq, kabilang ang mga grupo tulad ng Islamic Dawa Party at ang Supreme Council for the Islamic Revolution in Iraq (SCIRI. Sinuportahan din ng Iran ang iba't ibang mga Shia militia na gumanap ng mahalagang papel sa insurhensya laban sa mga pwersa ng U.S. at kalaunan sa paglaban sa Islamic State (ISIS.

Ngayon, ang Iraq ay isang sentral na haligi ng panrehiyong diskarte ng Iran. Habang ang Iraq ay nagpapanatili ng pormal na diplomatikong relasyon sa U.S. at iba pang kapangyarihang Kanluranin, ang impluwensya ng Iran sa bansa ay laganap, lalo na sa pamamagitan ng kaugnayan nito sa mga partidong pampulitika at militia ng Shia. Dahil sa dinamikong ito, naging pangunahing larangan ng digmaan ang Iraq sa mas malawak na geopolitical na pakikibaka sa pagitan ng Iran at mga karibal nito, partikular na ang United States at Saudi Arabia.

The War’s Legacy on Military Doctrine and Strategy

Isa sa mga pinaka nakakagambalang aspeto ng Digmaang IranIraq ay ang malawakang paggamit ng Iraq ng mga sandatang kemikal laban sa parehong pwersa ng Iran at populasyong sibilyan. Ang paggamit ng mustard gas, sarin, at iba pang kemikal na ahentes ng Iraq ay lumabag sa internasyonal na batas, ngunit ang pandaigdigang tugon ay higit na nakamute, kung saan maraming bansa ang pumikit sa mga aksyon ng Iraq sa konteksto ng Cold War geopolitics.

Ang paggamit ng mga sandatang kemikal sa digmaan ay may malawak na epekto para sa pandaigdigang dipaglaganap na rehimen. Ang tagumpay ng Iraq sa pagdeploy ng mga sandatang ito nang walang makabuluhang internasyonal na epekto ay nagpalakas ng loob sa ibang mga rehimen na ituloy ang mga armas ng mass destruction (WMD), partikular sa Middle East. Binigyangdiin din ng digmaan ang mga limitasyon ng mga internasyonal na kasunduan, gaya ng 1925 Geneva Protocol, sa pagpigil sa paggamit ng mga naturang sandata sa labanan.

Sa mga taon kasunod ng digmaan, ang internasyonal na komunidad ay gumawa ng mga hakbang upang palakasin ang nonproliferation na rehimen, kabilang ang negosasyon ng Chemical Weapons Convention (CWC) noong 1990s. Gayunpaman, ang pamana ng paggamit ng mga kemikal na armas ng digmaan ay patuloy na humuhubog sa mga pandaigdigang debate tungkol sa mga WMD, partikular sa konteksto ng mga pinaghihinalaang programa ng WMD ng Iraq sa pangunguna sa pagsalakay ng U.S. noong 2003 at paggamit ng Syria ng mga sandatang kemikal sa panahon ng digmaang sibil nito.

Ang Digmaang IranIraq ay minarkahan ng isang serye ng mga digmaan sa loob ng isang digmaan, kabilang ang tinatawag na Digmaan ng mga Lungsod, kung saan ang magkabilang panig ay naglunsad ng mga pagatake ng misayl sa mga sentrong pangurban ng bawat isa. Ang yugtong ito ng salungatan, na kinasasangkutan ng paggamit ng mga malayuang missiles at aerial bombardment, ay nagkaroon ng matinding epekto sa mga populasyon ng sibilyan ng parehong bansa at inilarawan ang paggamit ng mga katulad na taktika sa mga susunod na salungatan sa rehiyon.

Ipinakita rin ng War of the Cities ang estratehikong kahalagahan ng missile technology at ang potensyal para sa asymmetric warfare. Parehong gumagamit ang Iran at Iraq ng mga ballistic missiles upang itarget ang mga lungsod ng isa't isa, na nilalampasan ang mga kumbensyonal na depensa ng militar at nagdulot ng makabuluhang sibilyan na kaswalti. Ang taktika na ito ay gagamitin sa kalaunan ng mga grupo tulad ng Hezbollah, na gumamit ng mga rocket upang itarget ang mga lungsod ng Israel noong 2006 Lebanon War, at ng Houthis sa Yemen, na naglunsad ng mga pagatake ng missile sa Saudi Arabia.

Ang Digmaang IranIraq sa gayon ay nagambag sa paglaganap ng teknolohiya ng missile sa Gitnang Silangan at pinalakas ang kahalagahan ng pagbuo ng mga sistema ng pagtatanggol ng missile. Sa mga taon mula noong digmaan, ang mga bansang tulad ng Israel, Saudi Arabia, at Estados Unidos ay namuhunan nang malaki sa mga sistema ng pagtatanggol ng missile, tulad ng Iron Dome at Patriot missile defense system, upang maprotektahan laban sa banta ng pagatake ng misayl.

Konklusyon: Ang Matagal na Epekto ng Digmaan sa Internasyonal na Relasyon

Ang Digmaang IranIraq ay isang mahalagang kaganapan sa kasaysayan ng Gitnang Silangan at internasyonal na relasyon, na may mga kahihinatnan na patuloy na humuhubog sa rehiyon at sa mundo ngayon. Hindi lamang sinalanta ng digmaan ang dalawang bansang direktang kasangkot kundi nagkaroon din ng malawak na epekto sa pandaigdigang pulitika, ekonomiya, estratehiyang militar, at diplomasya.

Sa antas ng rehiyon, pinalala ng digmaan ang pagkakahatihati ng sekta, nagambag sa pagusbong ng proxy warfare, at muling hinubog ang mga alyansa at dinamika ng kapangyarihan sa Middle East. Ang diskarte ng Iran pagkatapos ng digmaan sa paglinang ng mga puwersang proxy at paggamit ng asymmetric warfare ay nagkaroon ng pangmatagalang epekto sa mga salungatan sa rehiyon, habang ang pagsalakay ng Iraq sa Kuwait pagkatapos ng digmaan ay nagdulot ng isang hanay ng mga kaganapan na hahantong sa Gulf War at sa wakas ng U.S. pagsalakay sa Iraq.

Sa buong mundo, inilantad ng digmaan ang mga kahinaan ng mga pandaigdigang pamilihan ng enerhiya, ang mga limitasyon ng diplomatikong pagsisikap upang malutas ang matagal na mga salungatan, at ang mga panganib ng paglaganap ng WMD. Binigyangdiin din ng paglahok ng mga panlabas na kapangyarihan, partikular ang Estados Unidos at Unyong Sobyet, ang pagiging kumplikado ng geopolitics ng Cold War at ang mga hamon ng pagbabalanse ng panandaliang mga estratehikong interes sa pangmatagalang katatagan.

Habang ang Gitnang Silangan ay patuloy na humaharap sa mga salungatan at hamon ngayon, ang pamana ng Digmaang IranIraq ay nananatiling kritikal na salik sa pagunawa sa pulitikal at militar na tanawin ng rehiyon. Ang mga aral ng digmaan—tungkol sa mga panganib ng sektaryanismo, ang kahalagahan ng mga estratehikong alyansa, at ang mga kahihinatnan ng paglakas ng militar—ay may kaugnayan ngayon gaya ng higit sa tatlong dekada na ang nakalipas.